Een prachtige avond, en op het laatste moment besloot ik mijn camera mee te nemen op een korte wandeling in de buurt. Geen slecht besluit, want het licht is heel sereen. Om me heen fluiten de vogels, zoemen de muggen. Kikkers kwaken, en af en toe roert zich een vis in het water vlak bij me.
Grappig, ik was van plan om een bespiegeling te schrijven over loslaten en onthechten; over hoe vol mijn hoofd zat met allerlei gedachten over werk, relaties, de toekomst. Over waar ik allemaal in verzeild ben geraakt, en "hoe daar op een goede manier uit te komen". Over het vinden van rust en geluk. Ik dacht van alles, ik voelde van alles. Allemaal dingen die te maken hebben met structuren die we als mensen laten ontstaan.
Maar als ik door het gras loop, met de zon voor me, kijk naar wat je op de foto kan zien, weet ik niks meer. Alles lost op, en ik voel me emotioneel, een brok in mijn keel. Het is allemaal gewoon hier, voor mijn voeten ... al het andere lijkt futiel ... zolang ik dit maar kan blijven meemaken. En daarvoor hoef ik niks te doen of te hebben, geen ingewikkelde baan, geen geld, geen perfecte relatie ...
Zo moeilijk is het misschien niet, dat loslaten ...
