Bouwactiviteiten op het terrein nabij Strootbeek Campus. Na een grootschalige bodemsanering wordt het terrein geschikt gemaakt om opnieuw bebouwd te worden. Op de voorgrond een soort grote schep, ik vermoed om de structuur uit te graven van de afwatering. Daarachter een hek, dat aangeeft waar het ene stuk land begint en het andere ophoudt.
Weer daarachter een gebouw, dat kaders geeft aan de plaats waar bepaalde werkzaamheden worden verricht, vermoedelijk op een voorspelbare en beheersbare manier, gecertificeerd volgens een of andere ISO-achtige norm. Nog verder naar achteren een electriciteitsmast met draden, een zendmast, de radartoren van Thales, een lantaarnpaal en een verkeersbord om aan te geven hoe we ons op de - net niet zichtbare - weg moeten gedragen.
We zijn goed in het aanleggen van structuren, en zijn in het algemeen bereid veel vrijheid in te ruilen voor kaders waarbinnen we ons bewegen. Die misschien wel veiligheid scheppen. Op de foto staat ook een fietser. Is dat een van de mensen die een structuur in plaats en tijd volgt: "van zo laat tot zo laat werk ik daar en daar en doe ik dit en dat op die-en-die manier?"
Ik krijg het er een beetje benauwd van als ik er bij stil sta. Ondanks dat ik al heel lang geen vaste baan meer heb, merk ik dat ik mezelf wel degelijk nog erg beperk door vast te houden aan allerlei ongeschreven regels, en me te hechten aan van alles en nog wat. Soms denk ik weleens dat ik niet eens weet hoe vrij ik zou kunnen zijn ... maar ja, hoe kom je daarachter? Hoe weet je waarheen je kan gaan als je de koorden die je vasthouden niet doorknipt? Hoe weet je wat je tegenhoudt als je niet beweegt en voelt? Wie heeft die koorden eigenlijk aangebracht, en wie houdt ze vast?
Misschien is het sterkste koord wel het koord dat zegt dat je eigenlijk geen koorden mag doorknippen ... of zou het toch mogen, één heel kleintje, om te beginnen?
