Master!

Afgelopen week was het laatste blok van de opleiding tot NLP Master-practitioner, in huis "Ter Dennen" in Westmalle. Vanuit mijn kamer kijk ik uit op een deel van het gebouw waar ik met ongeveer 20 andere cursisten in totaal tien blokken van een aantal dagen heb doorgebracht.

Wat is NLP? In feite komt het neer op het volgende: de omstandigheden waarin je nu verkeert heb je zelf veroorzaakt - maar gelukkig is er een gestructureerde methode om daar ook zelf weer uit te komen. Waarbij je kunt kijken naar je omgeving, je gedrag, je capaciteiten, je overtuigingen en waarden, je identiteit, en ten slotte je missie.

In dit blok de getuigenissen van de deelnemers over het transformatieproces dat ze hebben ondergaan gedurende het laatste jaar. Stuk voor stuk indrukwekkende en soms emotionele verhalen. Vrijwel allemaal vertellen ze hoe ze door het toepassen van NLP een stukje dichter bij hun authentieke zelf zijn gekomen. Blokkades hebben opgeruimd. Het verleden een zinvollere betekenis hebben gegeven. En met veel meer (zelf)vertrouwen de toekomst tegemoet gaan. Er zijn echt overwinningen behaald, en de uitreiking van de certificaten was daardoor een bijzonder vreugdevolle gebeurtenis!

In een moment van rust kijk ik uit mijn raam naar de koeien. Ze staan sereen te grazen, soms liggen ze te herkauwen, en af en toe besluit de stier in het gezelschap dat het tijd wordt om een koe te beklimmen. Heel puur. Zonder zich ook maar een moment te generen of zich af te vragen of het goed is wat ze doen. Alleen maar zijn. Wat mij betreft zijn deze koeien de werkelijke Masters ...

Herinneringen

Hotel Bonus Inn in Helsinki. Een foto van een tijdje geleden alweer. Ik was daar voor een korte trip, had niet enorm goed opgelet bij het uitkiezen van het hotel. Het ligt op een desolate plek, vlak bij het vliegveld, en heeft een atrium waarin je, aan de bar gezeten, naar de liften kunt kijken die op en neer gaan.

Ik weet niet waarom, maar ik word de eerste nacht gekweld door een steeds groter wordende onrust, grenzend haast aan paniek. Herinneringen aan een gevoel bij een gebeurtenis van jaren geleden steken de kop op. Het voelt precies als toen, hoewel er geen duidelijke aanleiding voor is.

Gek is dat, met herinneringen. Soms lijken ze weg, vergeten, of mild geworden. Weggezakt naar de onderste regionen van het onderbewustzijn. Maar soms lijken ze de lift te nemen naar boven, en komen als vlijmscherpe messen weer boven, om zelfs de ervaring van het hier en nu te verdringen. Alsof iets op een knop drukt, iets dat niets te maken heeft met de oorspronkelijke gebeurtenis ...

Hoe lang gaat dat door? Hoe lang liggen ze op de loer, de herinneringen, om je als een roofdier te bespringen op een onbewaakt moment? Ik denk tot je de les geleerd heb die je eigenlijk uit de gebeurtenis had moeten leren. Pas daarna verdwijnt het knopje om die lift boven te laten komen. Heb ik dat nu gedaan? Ik denk van wel. Maar weet je altijd wat je had moeten leren ... ?

The American Dream

De Galleria in Houston. Alles wat je ooit zou willen kopen is hier te koop. Veel kleding en accessoires, natuurlijk. Ergens anders in het complex is een ruimte gewijd aan de Tesla, een hypermoderne elektrische auto. Restaurants in overvloed op de laagste etage. In navolging van de Apple Store is er zelfs een Microsoft Store (sic!). Terwijl het buiten bijna dertig graden is, kun je binnen schaatsen. Uiteraard is het geheel overdekt en voorzien van airco.

De economie draait hier op volle toeren. Er is werk zat, ook ongeschoold werk, en je betaalt - zeker naar Nederlandse begrippen - weinig belasting. Daardoor kun je toch veel kopen, en dat doet men dan ook. De benzine is goedkoop, de plaatselijke wegen zijn slecht, tenzij de bewoners van de lokale community rijk genoeg zijn om het met zijn allen zelf te doen. Het bevestigt het beeld van Texas: als je gezond bent en werk hebt, is hier alles mogelijk, maar je moet er zelf voor zorgen.

Het lijkt of het werkt, "The American Dream" ... kansen voor iedereen ... tot ik me realiseer dat ik allerlei mensen ken die in dit systeem misschien wel buiten de boot zouden vallen. Door een tijdelijke burn-out, een depressieve periode; door de liefde te volgen voor de verkeerde man of vrouw; doordat je kinderen extra zorg nodig hebben; door een partner die je verlaat, of een ongeluk ... you name it.

Dan is een gereguleerd vangnet misschien toch goed? Of zou er voldoende particulier initiatief ontstaan om dit soort dingen op te vangen? Ik twijfel, en weet niet of een gratis particulier museum voldoende hoop geeft ...