Het open raam

Aangekomen op mijn hotelkamer. Een ander hotel dan waar ik normaliter zit. Het is nieuw en hightech, en twee dubbele ramen met een flinke afstand daartussen houden elk omgevingsgeluid buiten. Het is zelfs een "green-key" hotel. Dat laatste betekent dat de airco het niet doet als het buiten kouder is dan 18 graden. Op zich niet erg, maar de geluiddichte ramen, afgesloten met een slot, houden ook de frisse lucht buiten. Het is ontzettend benauwd. Aanvankelijk denk ik "ach, voor één nachtje". Maar al snel begin ik te flippen, en ik raak haast in paniek omdat ze niet open kunnen. Na mijn beklag te hebben gedaan krijg ik zowaar een sleuteltje waarmee ik de ramen kan openen. Lucht!

Eigenlijk is het raar om zo van je stuk te raken van zoiets relatief kleins. Dat betekent meestal dat dat "iets kleins" symbool staat voor "iets groots" binnen jezelf. Als je dat gegeven benut, kunnen dit soort toestanden je nog veel opleveren ...

Hoe zit dat in dit geval? Misschien voel ik me wel benauwd in het project waarvoor ik nu op reis ben. Het project duurt al een jaar of tien. Toen het begon paste het heel goed bij waar ik toen "was". Een jaar of vijf, zes geleden was het bijna af, maar door een paar heftige gebeurtenissen in het project, en de daaropvolgende kredietcrisis, is het ernstig vertraagd. Nu komt het weer op gang, er komen mensen bij, en de financiering begint weer te stromen. De kredietcrisis blijkt niet alleen ons project te hebben geraakt, maar ook de competitie, zodat de verhoudingen eigenlijk nog steeds zo lijken te liggen als zes jaar geleden.

Toch is er iets anders ... (mede) door alles wat er gebeurd is ben ik zelf anders dan zes jaar geleden. Waardoor het project voor mij minder goed past. En dus moet ik iets doen. Stoppen? - zou jammer zijn nu het misschien toch bijna af is. Een andere rol nemen? Dat is niet zo makkelijk. In elk geval kan ik anders aankijken tegen het belang van het project voor mijzelf. Want juist door de aard van dit speciale project kom ik terecht op plaatsen en in omstandigheden waar ik anders niet zou komen. Kan ik er zo tegenaan kijken, het project als bron van ongewone ervaringen? Misschien is dat wel de sleutel om het raam open te maken, weer lucht te krijgen, en helder naar buiten te kunnen kijken ...

Structuren

Bouwactiviteiten op het terrein nabij Strootbeek Campus. Na een grootschalige bodemsanering wordt het terrein geschikt gemaakt om opnieuw bebouwd te worden. Op de voorgrond een soort grote schep, ik vermoed om de structuur uit te graven van de afwatering. Daarachter een hek, dat aangeeft waar het ene stuk land begint en het andere ophoudt.

Weer daarachter een gebouw, dat kaders geeft aan de plaats waar bepaalde werkzaamheden worden verricht, vermoedelijk op een voorspelbare en beheersbare manier, gecertificeerd volgens een of andere ISO-achtige norm. Nog verder naar achteren een electriciteitsmast met draden, een zendmast, de radartoren van Thales, een lantaarnpaal en een verkeersbord om aan te geven hoe we ons op de - net niet zichtbare - weg moeten gedragen.

We zijn goed in het aanleggen van structuren, en zijn in het algemeen bereid veel vrijheid in te ruilen voor kaders waarbinnen we ons bewegen. Die misschien wel veiligheid scheppen. Op de foto staat ook een fietser. Is dat een van de mensen die een structuur in plaats en tijd volgt: "van zo laat tot zo laat werk ik daar en daar en doe ik dit en dat op die-en-die manier?"

Ik krijg het er een beetje benauwd van als ik er bij stil sta. Ondanks dat ik al heel lang geen vaste baan meer heb, merk ik dat ik mezelf wel degelijk nog erg beperk door vast te houden aan allerlei ongeschreven regels, en me te hechten aan van alles en nog wat. Soms denk ik weleens dat ik niet eens weet hoe vrij ik zou kunnen zijn ... maar ja, hoe kom je daarachter? Hoe weet je waarheen je kan gaan als je de koorden die je vasthouden niet doorknipt? Hoe weet je wat je tegenhoudt als je niet beweegt en voelt? Wie heeft die koorden eigenlijk aangebracht, en wie houdt ze vast?

Misschien is het sterkste koord wel het koord dat zegt dat je eigenlijk geen koorden mag doorknippen ... of zou het toch mogen, één heel kleintje, om te beginnen?

Loslaten

Een prachtige avond, en op het laatste moment besloot ik mijn camera mee te nemen op een korte wandeling in de buurt. Geen slecht besluit, want het licht is heel sereen. Om me heen fluiten de vogels, zoemen de muggen. Kikkers kwaken, en af en toe roert zich een vis in het water vlak bij me.

Grappig, ik was van plan om een bespiegeling te schrijven over loslaten en onthechten; over hoe vol mijn hoofd zat met allerlei gedachten over werk, relaties, de toekomst. Over waar ik allemaal in verzeild ben geraakt, en "hoe daar op een goede manier uit te komen". Over het vinden van rust en geluk. Ik dacht van alles, ik voelde van alles. Allemaal dingen die te maken hebben met structuren die we als mensen laten ontstaan.

Maar als ik door het gras loop, met de zon voor me, kijk naar wat je op de foto kan zien, weet ik niks meer. Alles lost op, en ik voel me emotioneel, een brok in mijn keel. Het is allemaal gewoon hier, voor mijn voeten ... al het andere lijkt futiel ... zolang ik dit maar kan blijven meemaken. En daarvoor hoef ik niks te doen of te hebben, geen ingewikkelde baan, geen geld, geen perfecte relatie ...

Zo moeilijk is het misschien niet, dat loslaten ...