Een paar dagen geleden ging ik met mijn nieuwe mobiel naar buiten om te kijken hoe de camera zich zou gedragen. Een mooie zomeravond met prachtig licht. Ik ontdek zowaar een plekje waar ik nog niet eerder was geweest. Thuisgekomen bleek dat een van de foto's daarvan weliswaar heel mooi was, maar niet helemaal scherp.
Dus: vanavond, weer een mooie avond, terug naar datzelfde plekje, maar dan nu met de goede camera. Maar, ik had het kunnen weten, toch was het anders. Het licht was subtiel anders, de sfeer; de planten waren ietsje verder. Je kan niet terug naar dezelfde plek. Niet alleen is de plek anders, ook zelf ben je veranderd, doordat je er al eerder bent geweest. De tijd doet onomkeerbaar zijn werk ...
Ik kan er bij stilstaan, treurig misschien dat het niet meer hetzelfde is. Mezelf verwijten dat ik de vorige keer niet fatsoenlijk had afgedrukt. Dan zou ik teleurgesteld naar huis zijn teruggekeerd. Maar ik kan ook kijken naar wat er wel is. En dan is elk moment weer nieuw, en vol mogelijkheden. Zoals deze pluizen van een distel. Ook in ander opzicht een prachtig voorbeeld van hoe verandering mooi kan zijn: de bloemen zijn weg, maar hoe mooi is het vervolg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten